Początki judo w Polsce, związane są z rozwojem ju-jutsu. Już przed II wojną światową w latach trzydziestych pewne elementy ju-jutsu zostały wprowadzone do programu Akademii Wojskowych oraz do szkolenia polskiej policji państwowej. Ukazało się też w Polsce kilka książek i publikacji o tym systemie walki. Jednak, dopiero w 1947 r. z inicjatywy kierownika szkolenia praktycznego Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Mariana SKIERCZYNSKIEGO, ju-jutsu i samoobronę wprowadzono do obowiązujących w tej uczelni programów nauczania. Wówczas też, do Polski zaczęła docierać wiedza o nowej formie sztuki walki; opracowanej przez Japończyka, Jigoro KANO a zwanej - JUDO KODOKAN. Pierwsza, oficjalna sekcja judo, zorientowana raczej na propagowanie technik samoobrany i bliższa ju-jutsu niż systemowi stworzonemu przez Jigoro Kano, powstała w 1949 roku przy AWF w Warszawie. Jej inicjatorami byli: Czesław BOREJSZA i Tadeusz KOCHANOWSKI Sekcja ta funkcjonowała z początku w Zakładzie Atletyki i Samoobrony AWF, a następnie została przejęta przez AZS-AWF Warszawa. Tu właśnie zrodziły się pierwsze imprezy propagujące w Polsce sztukę samoobrony ju-jutsu. W 1950 roku odbył się w warszawskiej AWF tzw. pierwszy krok judo, podczas którego były prezentowane różne techniki obronne i kontratakujące ju-jutsu.